“Tot mijn verrassing had het LUMC een flexpool voor verpleegkundigen”

Wie: Veerle Weyne (35)
Functie: kinderverpleegkundige
Afdeling: Kinderafdeling Bos, WAKZ
Bij het LUMC sinds: maart 2025

Wat inspireerde jou om verpleegkundige te worden?

“Als kind zorgde ik graag voor mijn jongere zusje. Ik nam haar overal mee naartoe. Tijdens mijn stage op de middelbare school werkte ik in een kinderdagverblijf. Toen wist ik het zeker: ik wil in de zorg werken, dat is echt mijn ding. Ik volgde de hbo-opleiding tot verpleegkundige, maar ik kon niet meteen op een kinderafdeling beginnen. Eerst werkte ik in de thuiszorg, vooral met oudere mensen. Daarna werkte ik als sociaal verpleegkundige in een ziekenhuis. Daar regelde ik de zorg voor patiënten die thuisvoeding via een infuus kregen.”

Wanneer kwam je oude droom terug: werken met kinderen?

“Na een paar jaar merkte ik dat ik het echte zorgen miste. Als coördinator deed ik weinig medische handelingen. Daarom ging ik in een centrum voor seksueel geweld werken. Daar ving ik slachtoffers op, stelde ik letsels vast en gaf ik medische zorg. Ik werkte ook veel met kinderen, waardoor mijn oude droom terugkwam. Toen ik afstudeerde, kon ik niet op een kinderafdeling werken omdat er geen plek was. Misschien was die er nu wel. Ik had weer vier jaar ervaring met medische handelingen en vertrouwen in mezelf. Ik solliciteerde bij de kinderafdeling van het Universitair Ziekenhuis Gent. En ik werd aangenomen.”       

Hoe kwam je bij het LUMC terecht?

“Vorig jaar zei mijn man: ‘Ik kan een jaar in Nederland werken, op de hartafdeling van het LUMC.’ Ik wilde graag mee, maar had niet verwacht dat ik als tijdelijke kracht in hetzelfde ziekenhuis kon werken. Tot mijn verrassing had het LUMC een flexpool voor verpleegkundigen. Dat was precies wat ik zocht. Ik solliciteerde en werd uitgenodigd voor een gesprek. Ik wilde drie dagen per week werken, zodat ik ook voor mijn zoontje van vijf maanden kon zorgen. We hadden geen familie in de buurt. Omdat ik nog borstvoeding gaf, wilde ik liever geen nachtdiensten. Dat was allemaal mogelijk. Er was zelfs plek op een kinderafdeling.” 

Zie je verschillen tussen de kinderafdelingen in België en Nederland?

“Ja, in het WAKZ is de zorg bijzonder kindvriendelijk. In België is de zorg ook goed, maar hier kunnen kinderen zelfs een mini-pizza of poffertjes krijgen! Ook valt me op dat medicatie in Nederland altijd dubbel wordt gecontroleerd. Dat kost meer tijd. In België gebeurt dat alleen bij risicovolle medicatie. Verder kun je in Nederland meer tijd nemen voor de patiënt. In België deed ik alles zelf. Hier kun je taken delegeren aan studenten of trainees, zoals medicatie klaarzetten of een kort gesprek met ouders. Ook het werken met een leerwerkplaats was vernieuwend voor mij.”

Was er ook iets wat je wilde veranderen in het WAKZ?

“Kinderen moeten voor een bloedafname of infuus altijd naar de Kinderpost. Dat vind ik jammer. Soms is dat namelijk minder fijn voor het kind. Bijvoorbeeld als het kind al op de afdeling Bos ligt, dan naar de Kinderpost moet, en daarna weer terug. Ik heb dit besproken in mijn team. Veel collega’s wilden wel zelf prikken, maar waren het niet meer gewend. Daarom zijn we weer begonnen met prikken op de afdeling. Er is een werkgroep gestart en ik heb een paar trainingen gegeven. In die trainingen gaf ik ook tips over hoe je omgaat met prikangst bij kinderen. Daar is binnen het WAKZ sowieso al veel aandacht voor.”

Wat vind je leuk aan het werken met kinderen?

“Elk kind is anders en heeft een eigen benadering nodig. Ook ouders spelen een belangrijke rol. Ik zorg niet alleen voor het kind, maar betrek de ouders er volledig bij. Wat ik mooi vind, is dat je bij kinderen vaak snel resultaat ziet. Bijvoorbeeld als een kind gespannen binnenkomt. Een kleine tekening maken op het verband kan al helpen om de angst te verminderen. Kinderen zijn heel puur. Pas kreeg ik een envelop met mijn naam erop. Er zat een briefje in: ‘Dankjewel voor het plaatsen van het infuus. Door jou was ik minder bang.’ Zo’n moment maakt mijn dag.”

Zijn er ook dingen die je moeilijk vindt?

“Als het niet goed gaat met kinderen. Hier liggen pasgeboren baby’s met een aangeboren hartafwijking. Laatst is er zelfs een kind overleden. Zo jong nog. Dat raakt me meer dan bij volwassenen. Sinds ik zelf moeder ben, voel ik dat nog sterker. Ik maak me soms zorgen over de ontwikkeling van kinderen met een aangeboren hartaandoening. Ze krijgen in hun eerste jaren vaak meerdere operaties. Hun start is anders dan bij gezonde kinderen en ik vraag me af wat dit op lange termijn voor hen betekent. In het WAKZ doen ze al onderzoek naar hoe je kinderen kunt ondersteunen na een ingrijpende medische behandeling.”

Je gaat begin oktober terug naar België. Wat ga je doen?

“Ik heb gesolliciteerd op een promotieplek in Gent. Het onderzoek gaat over de overgang van het kinderziekenhuis naar volwassenenzorg. Dat is vaak lastig voor jongeren. In de kinderzorg krijgen ze veel begeleiding, maar vanaf hun 18^e moeten ze ineens veel zelf regelen en beslissingen nemen. Ik wil onderzoeken hoe die overgang beter kan, bijvoorbeeld met een speciale poli of extra begeleiding. Ik hoop dat ik de promotieplek krijg, want mijn droombaan is zorg aan bed combineren met onderzoek en lesgeven. Maar als het niet lukt, ga ik gewoon weer als verpleegkundige werken. Er zijn altijd vacatures in de zorg!”  ♥