Soms lukt het niet

Nicolien en Roderik

Na ruim een jaar proberen kreeg ik het nieuws dat mijn tweelingzus zwanger was. Een confronterend bericht. Zij kreeg wat ik zo graag wilde. Tegelijk voelde ik me vreemd: pijnlijke borsten, buikpijn. Eerst dacht ik dat het kwam doordat we tweeling zijn en ik haar zwangerschap zou kunnen voelen, maar na een paar dagen besloot ik toch naar de huisarts te gaan.

Ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis met een vermoeden van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dat bleek helaas te kloppen. Ik was zwanger, maar het kindje had zich in mijn eileider genesteld. 

Er volgde een emotionele periode, maar ook een hoopvolle. We konden blijkbaar wél zwanger worden. Dat was ook wat de artsen zeiden. Maar een jaar later waren we nog steeds niet verder. Tijdens een tweede consult in het ziekenhuis kregen we te horen dat er medisch niets mis was. De zaadcellen waren actief, mijn eicelvoorraad was goed. Wat een opluchting! Vol goede moed begonnen we aan IUI-behandelingen. Maar keer op keer bleef het resultaat uit. 

Op een gegeven moment maakten we de overstap naar IVF. Een grote stap. Ik had al gemerkt hoe de hormonen mijn humeur beïnvloedden en bij IVF zou dat nog intensiever worden. Toch wilden we alles proberen om onze droom werkelijkheid te maken. Gelukkig vielen de behandelingen me fysiek mee. De injecties, de echo’s, zelfs de puncties waren draaglijk. De artsen en verpleegkundigen waren lief en betrokken. Wat zwaar bleef, waren de uitslagen. Telkens weer het wachten, het hopen: hoeveel eicellen, hoeveel bevruchtingen, hoeveel embryo’s konden ingevroren worden? En dan die wachtweken na een terugplaatsing, waarin ik elk signaal in mijn lijf voelde en voorzichtig begon te dromen… Tot de testdag. Het telefoontje. ‘Helaas, er is geen zwangerschap.’ Keer op keer een klap in ons gezicht. En dan weer doorgaan, volhouden, hopen. 

Na drie IVF-rondes volgde het eindgesprek met de fertiliteitsarts. Daar stonden we dan. Zonder kindje, met nog steeds een diepe kinderwens. Wat nu? Accepteren dat we kinderloos zouden blijven? 

In de jaren die volgden raakten we nog twee keer op natuurlijke wijze zwanger. Beide zwangerschappen eindigden in een miskraam.

Na twaalf jaar proberen hakten we in november 2020 de knoop door: dit was het.

Nicolien en Roderik

We gaan samen verder, zonder kinderen. Geen gemakkelijke beslissing, maar wel een die ruimte gaf om opnieuw te gaan leven.Echte keuzes te maken. En weer te genieten van wie we samen zijn.  

We beseften toen pas hoeveel ruimte de kinderwens heeft ingenomen in ons leven. Er kwam ruimte voor ons rouwproces, voor heling en nieuwe initiatieven. In april 2021 heb ik praktijk MOED! geopend en sinds oktober 2024 werk ik fulltime voor mijn praktijk. Ik begeleid vrouwen en koppels bij een onvervulde kinderwens en zwangerschapsverlies. In ons eigen traject heb ik deze specialistische begeleiding enorm gemist. Er is zoveel focus op het medische, terwijl de impact op je leven en je emoties enorm is.