Familie van Manouk

Ons verhaal begint in februari 2012. We waren 21 en bijna twee jaar samen. Ik had geregeld pijn in mijn linker heup. Omdat ik jong was, zochten we er niets achter. Na onderzoek bleek het mis: ik had een zeldzame vorm van botkanker in mijn linker heup en bekken. 

Ik kwam terecht bij de oncoloog in het Amsterdam UMC en de behandeling moest snel beginnen. Er zou een zware chemokuur, een ingrijpende operatie en mogelijk bestraling nodig zijn. 

Overleven was prioriteit nummer een, maar de arts vroeg of we een kinderwens hadden. De behandeling kon mijn vruchtbaarheid aantasten omdat de eierstokken gevaar liepen. Hoewel we nog niet lang samen waren en midden in het studentenleven zaten, wisten wij dat we meerdere kinderen met elkaar wilden. 

Tijd om eerst eitjes in te vriezen was er niet, want er kon niet worden gewacht met chemotherapie. Er was wel een alternatief, maar dit was nog zeer experimenteel en in Nederland toen nog nooit gedaan. De linker eierstok, die het meeste risico liep, kon operatief worden verwijderd, in stukjes ingevroren, en later teruggeplaatst in de achtergebleven eierstok om eventueel weer een cyclus op gang te brengen. We grepen deze kans en konden een week later terecht in het LUMC. 

Na een relatief kleine ingreep verdween mijn linker eierstok in de vriezer en begon de behandeling tegen de kanker. Die sloeg gelukkig goed aan en na ruim een jaar kon ik revalideren en verder met mijn leven. 

In de herfst van 2020 waren we er klaar voor. Ik stopte met anticonceptie en wachtte op mijn menstruatie. Die bleef uit en in mei 2021 ging ik naar de huisarts. Deze had eerst nog geruststellende woorden, maar na een bloedonderzoek bleek ik de overgang al voorbij. 

Onze wereld stortte in. We wisten dat er een beer op de weg zou kunnen liggen, maar dit hadden we niet verwacht. We namen contact op met het LUMC en konden in juni 2021 terecht bij dokter Leoni Louwé. 

Dokter Louwé was gespecialiseerd in fertiliteit en introduceerde de terugplaatsing van eierstokweefsel in Nederland. Ze was warm en begripvol, maar tegelijkertijd eerlijk en realistisch. Niet alleen de bevruchting was een uitdaging, ook de zwangerschap zou spannend worden: mogelijk was mijn baarmoeder door bestraling aangetast. 

Met veel empathie vertelde ze dat de slagingskans klein was en dat we meerdere kinderen via de natuurlijke weg beter uit ons hoofd konden zetten. Zelfs of één kind haalbaar was, kon ze niet zeggen. Terugplaatsing was nog experimenteel en met een paar succesverhalen was het moeilijk om een helder perspectief te schetsen. Eerst moest onderzocht worden of de terugplaatsing überhaupt mogelijk was. Alternatieven zoals adoptie, eiceldonatie, draagmoederschap en pleegouderschap kwamen ter sprake. 

Aangeslagen reden wij naar huis. De vooruitzichten leken slechter dan gedacht en we verkeerden in onzekerheid. Die hield nog even aan, want het onderzoek duurde enkele maanden. Daarna kwam gelukkig het verlossende groene licht. De terugplaatsing kon doorgaan, we hadden een kans! Hoewel de besproken alternatieven een prachtige uitkomst kunnen geven, wilden wij het allerliefst een kind via de natuurlijke weg. Wij hadden het volste vertrouwen dat dit zou lukken. 

Wel moesten we geduld hebben. Door de nasleep van de coronapandemie was er pas juni 2022 plek op de operatiekamer. Dokter Louwé voerde de operatie uit en vertelde dat ze het eierstokweefsel goed kon terugplaatsen in de inactieve eierstok. Vervolgens was het afwachten of ik weer een menstruatiecyclus zou krijgen. In augustus 2022 bleek dat het geval en konden we echt proberen zwanger te worden. 

We waren geduldig, wetende dat de kans klein was. Daarom waren we heel blij én verrast toen ik in oktober 2022 een positieve zwangerschapstest had. Helaas eindigde deze zwangerschap snel in een miskraam. Daarna volgde een periode van proberen

We hadden nauw contact met het LUMC, werden goed gemonitord en begonnen na een tijd met IUI. Na vier pogingen werd ik in januari 2024 zwanger! We keken na al die maanden erg uit naar de echo bij dokter Louwé, die veel voor ons was gaan betekenen.

Familie van Manouk

Helaas kregen we toen het verdrietige nieuws dat dokter Louwé plotseling was overleden. Dit kwam hard binnen. De echo die volgde was er een met gemengde gevoelens. Er was een vruchtje met een hartslag, maar het klopte zwak. We besloten dat als het een meisje zou zijn, Leoni een van haar namen zou worden. Helaas bleek een week later het hartje gestopt en eindigde ook deze zwangerschap in een miskraam. 

Daarna volgde een herhaalde miskramenonderzoek. Er kwam niets uit, dus hielden we moed, al was dat soms moeilijk. Toch bleef er vertrouwen. 

Gelukkig werd ik niet veel later weer zwanger. In juni 2024 had ik opnieuw, na vier IUI-pogingen, een positieve zwangerschapstest. Deze keer zat het echt goed. Dat wisten we toen nog niet, dus de periode erna was spannend. Alle echo’s en onderzoeken waren goed en bij de twintig weken echo hoorden we dat ik in verwachting was van een meisje. De voornaam wisten we toen nog niet zeker, maar de tweede naam wel: Leoni. 

De zwangerschap verliep voorspoedig, we merkten niets van eventuele gevolgen van de bestraling op mijn baarmoeder. Na 39 weken, precies op de dag dat we vijftien jaar samen waren, was de geplande keizersnede. Die verliep gecompliceerd, maar dankzij de geweldige mensen in het LUMC is het helemaal goed gekomen en werden wij de gelukkige en trotse ouders van onze wonderbaby met als tweede naam Leoni. 

Nu, enkele maanden later, gaat het erg goed met ons. We kunnen oprecht zeggen dat onze kinderwens is vervuld. Of we ooit nog meer kinderen willen weten we niet. Op het moment genieten we volop van ons gezin en zijn we enorm dankbaar.