Linda Boomaars - van der Zanden
&width=400&height=400)
“Ja, ik heb MS, maar dat bepaalt niet mijn hele identiteit. Ik ben in de eerste plaats een collega die haar werk zo goed mogelijk doet. “
In 2002 kreeg Linda de diagnose multiple sclerose (MS), al waren er vanaf 1990 al signalen. Sindsdien heeft de ziekte blijvende schade veroorzaakt in haar zenuwstelsel. Het meest merkt ze dit aan haar energie. “Vermoeidheid beïnvloedt mijn dagelijks leven het meest. Na een goede nacht start ik de dag met 85 procent energie, maar na een slechte nacht slechts met 50 procent. Hoe de dag ook begint, ik eindig altijd op nul – de vraag is alleen wanneer dat punt komt.”
De zichtbare gevolgen lijken soms mee te vallen, maar onzichtbare klachten zijn een grote uitdaging. “Wat mensen vaak niet zien, is hoe groot de impact is. Aan de buitenkant lijk ik misschien energiek en actief, maar dat zegt niets over hoeveel ik daadwerkelijk aankan. Dat mag meer erkend worden, zonder dat ik steeds hoef uit te leggen hoe mijn ziekte werkt.”
Hoe ervaar jij diversiteit en inclusie op je werkplek?
Linda: “Voor mij betekent inclusie dat je begrijpt dat niet alles zichtbaar is. Mijn ziekte is onzichtbaar, maar heeft wel invloed op wat ik kan. Soms kan ik iets wel, soms niet – en dat moet oké zijn. Ik zie hetzelfde bij mensen met bijvoorbeeld reuma: het ene moment gaat het goed, het andere moment niet. Het belangrijkste is dat collega’s dat accepteren zonder oordeel. Iedereen kent zijn eigen grenzen. Het gaat niet om onwil, maar om een lichamelijke beperking. Ik wil vooral dat mensen voorbij de labels kijken. Ja, ik heb MS, maar dat bepaalt niet mijn hele identiteit. Ik ben in de eerste plaats een collega die haar werk zo goed mogelijk doet. Ik kan veel, soms op een andere manier, en dat is prima.”
Welke elementen van de werkcultuur maken je trots of blij?
Linda:“ Wat me trots maakt, is dat er ruimte is om open te zijn. Toch merk ik ook dat openheid spannend kan zijn – voor jezelf en voor anderen. Ik deelde ooit mijn verhaal in een nieuwsbrief. Mijn leidinggevende vroeg zich toen af of dat wel passend was. Dat voelde alsof ik aan de kant werd gezet. Terwijl ik denk: waarom zouden we dit niet bespreekbaar maken? Juist door openheid ontstaat meer begrip.
Wat mij blij maakt, is wanneer collega’s echt naar je kijken als persoon en niet alleen naar het etiket. Het maakt niet uit of iemand MS heeft, of homo is, of iets anders. Wat telt, is hoe je je werk doet. We zijn allemaal ruwe diamanten – kijk verder dan dat ene facet.”
Hoe ziet voor jou de ideale inclusieve werkplek eruit?
Linda:“Een inclusieve werkplek is voor mij een plek waar we elkaars verhalen horen en serieus nemen. Waar erkenning en begrip vanzelfsprekend zijn. Als een taak dringend is, zal ik die natuurlijk doen. Maar ik hoop ook dat collega’s begrijpen dat mijn energie soms eerder op is. Met goede communicatie en een beetje flexibiliteit kom je altijd ver. De buitenkant vertelt nooit het hele verhaal. Inclusie betekent denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Hoop is daarbij heel belangrijk. Zelfs als iemand in een rolstoel zit of chronisch ziek is, zijn er altijd dingen die wél kunnen. Wat je nodig hebt, is erkenning, acceptatie en open gesprek.”